امام مجتبي عليه السلام بعد از مدتي رويارويي با معاويه، دست از حكومت و جنگ كشيدند و به مدينه قدم فرما شدند؛ اما اين سكون و سكوت، ناشي از نداشتن شجاعت و نداشتن قدرت كلام نبود. در اينجا مي‌خواهيم قدري از شجاعت و قدرت كلام سبط پيمبر عليه السلام باز گوييم و درسي براي زندگي خود بگيريم.
امام مجتبي عليه السلام در زمره اهل بيت عليهم السلام و كساني است كه در راه خدا از هيچ جهادي عقب نمي نشينند. از طرفي مي‌دانيم كه ايشان جزو معصومان است و "ترس" و "فرار از جنگ" از ساحت آنها دور است.در دوران آن حضرت اتفاقات فراواني افتاد كه شجاع بودن آن پاك سرشت را در مقابل چشم مردم قرار داد. مثلاً امام حسن عليه السلام جزو فرماندهان لشكر در جنگ صفين بود؛ شجاعت ايشان در نبرد باعث شد اميرالمۆمنين عليه السلام نسبت به جان او مراقبت كند تا نسل رسول خدا صلي‌الله عليه و آله باقي بماند.
اما بعد از امضاي پيمان با معاويه، امام مجتبي عليه السلام حكومت را رها كرده، به مدينه رفتند و تا آخر عمر به عهدنامه خود وفادار ماندند. اين چنين شد كه شير بيشه شجاعت و فرزند شير خدا بر طبق وظيفه الهي خود به جنگ با معاويه خاتمه دادند زيرا جنگيدن ضرري بيشتر از صلح متوجه اصل اسلام مي‌نمود. سبط پيمبر عليه السلام با اينكه در شجاعت و جنگاوري چيزي كم نداشت، به خاطر مصلحت دين، تهمت ها را به جان خريد و دست از جنگ كشيد.